دوستی تو قسمت نظرات نوشته بود :

یه روزی یه وقتی یه جایی همه ی انسان ها تنها می شن ...

در جواب نوشتم " بله ... البته وقتی که خدا رو فراموش کنند ... "

کاش در فکر چاره برای روزی باشیم که: نه مال و ثروت مون ما رو همراهی می کنند / و نه همسر و فرزندانمون / و نه مقام و قدرتمون / و نه زیبایی و جمالمون ...

روزی که از دنیا نصیبمون اعمالیه که پیش فرستادیم و مقداری پارچه ساده و یک متر جا ...

درفکر دوست شدن با کسی باشیم که هیچوقت و هیچ جا تنها نمیذارتمون ...

خدایا دستهای سردم رو دردست بگیر ...

احساسم اینه : دارم غرق میشم ...

" دمی چند گفتم برآرم بکام

دریغا که بگرفت راه نفس

دریغا که بر خان الوان عمر

دمی خورده بودیم و گفتند بس "